Voor ’t verre reisdoel kant-en-klaar
Zit ik tegenover haar
De trein maakt zijn vertrouwd geluid
En zij rijdt vóór-, ik achteruit
We zien dezelfde dingen wel
Maar ik heel traag en zij heel snel
Zij kijkt tegen de toekomst aan
Ik zie wat is voorbij gegaan
De woorden zijn vanuit een gedicht van Willem Wilmink (‘echtpaar in de trein’). Het moment waarop ik ze voor het eerst hoorde, triggerde mij! Het gedicht werd tijdens een tafelrede geciteerd door Tjitske Visser-Bosma als voorzitter van een nieuwe raad van commissarissen van een zojuist gefuseerde organisatie. Wat mij in deze woorden boeide? Het feit dat je samen meer bent dan alleen. Dat je samen ‘voor het zelfde raam kan zitten’ maar dat daarmee nog niet alles als hetzelfde wordt beleefd.
De vrouw ziet wat gebeuren gaat
Terwijl de man, die naast haar leeft
Slechts merkt wat zijn beslag al heeft
Een nieuwe raad van commissarissen… De één kijkt van nature vooral terug en de ander meer vooruit. De één is snel en kordaat, de ander is rustig en bedaard. De één let op wat zijn beslag al heeft, de ander ziet wat gaat gebeuren. Feitelijk is het niet meer en ook niet minder dan de uitkomst van het zorgvuldig gevoerde selectieproces waarbij diversiteit in achtergrond, karakters en drijfveren aan de orde komt. De tafelrede was meer dan het geciteerde gedicht. De oproep van de voorzitter klonk om vooral van elkaars expertise en diversiteit in karakters gebruik te maken. En óók om zo nu en dan van stoel te verwisselen c.q. elkaars gezichtspunten in te leven, andere benaderingen en andere gedachten serieus te nemen en te verweven in eigen denken en kunnen. Te gaan voor een samenwerking waar de problemen worden uitgepraat en niet verzwegen!
Het zijn woorden uit mijn hart gegrepen. Met veel plezier geef ik ze dan ook door. Want SAMEN ben je sterk!
Een mooi Nieuwjaar toegewenst!
Comments are closed.